Waarom de opdrachtregel gebruiken?
Is het je ooit opgevallen dat in films de 'superhacker' - je weet wel, de man die in minder dan dertig seconden in de ultraveilige militaire computer kan inbreken - achter de computer gaat zitten, raakt hij nooit een muis aan? Het is omdat filmmakers beseffen dat wij, als mensen, instinctief weten wat de enige manier is om echt iets gedaan te krijgen op een computer
is door te typen op een toetsenbord!
De meeste computergebruikers zijn tegenwoordig alleen bekend met de grafische user interface (GUI) en hebben geleerd van verkopers en experts dat de opdrachtregelinterface (CLI) behoort tot het beangstigende verleden. Dit is jammer, want een goede opdrachtregelinterface is een wonderbaarlijk expressieve manier om met een computer te communiceren, net zoals het geschreven woord voor mensen is. Er wordt wel eens gezegd dat "grafische gebruikersinterfaces gemakkelijke taken gemakkelijk maken, terwijl opdrachtregelinterfaces moeilijke taken mogelijk maken" en dit is vandaag de dag nog steeds het geval.
Omdat Linux is gemodelleerd naar de Unix-familie van besturingssystemen, deelt het dezelfde rijke erfenis van opdrachtregelprogramma's als Unix. Unix kreeg bekendheid in het begin van de jaren tachtig (hoewel het voor het eerst een decennium eerder werd ontwikkeld), voordat de grafische gebruikersinterface wijdverbreid was, en als gevolg daarvan ontwikkelde het in plaats daarvan een uitgebreide opdrachtregelinterface. In feite was een van de sterkste redenen waarom early adopters van Linux het verkiezen boven, laten we zeggen, Windows NT, de krachtige opdrachtregelinterface die de "moeilijke taken mogelijk maakte".